click! on the pic.
Από το ιστολόγιο ΑΝΑΔΑΣΩΣΗ. Στο ίδιο μπλογκ θα βρείτε και τρόπους προσφοράς βοήθειας στους πυρόπληκτους. Διαδώστε το.
Αριθμός λογαριασμού για προσφορά χρημάτων (σε όλες τις τράπεζες): 2341103053
Τρίτη 28 Αυγούστου 2007
Διαμαρτυρία στο Σύνταγμα: Τετάρτη 29 Αυγούστου 2007, 7.00 μμ
Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ
click! on the pic.
Από το ιστολόγιο ΑΝΑΔΑΣΩΣΗ. Στο ίδιο μπλογκ θα βρείτε και τρόπους προσφοράς βοήθειας στους πυρόπληκτους. Διαδώστε το.
Αριθμός λογαριασμού για προσφορά χρημάτων (σε όλες τις τράπεζες): 2341103053
click! on the pic.
Από το ιστολόγιο ΑΝΑΔΑΣΩΣΗ. Στο ίδιο μπλογκ θα βρείτε και τρόπους προσφοράς βοήθειας στους πυρόπληκτους. Διαδώστε το.
Αριθμός λογαριασμού για προσφορά χρημάτων (σε όλες τις τράπεζες): 2341103053
Κυριακή 26 Αυγούστου 2007
Λεφτά για κάψιμο...
Για την προεκλογική τους εκστρατεία, τα κόμματα παίρνουν ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ:
> 3.026.968,85 ευρώ η Νέα Δημοκρατία
> 2.705.902,03 ευρώ το ΠΑΣΟΚ
> 393.472,51 ευρώ το ΚΚΕ
> 217.728,70 ευρώ ο Συνασπισμός
> 146.367,91 ευρώ το ΛΑΟΣ
ΣΥΝΟΛΟ: 6.490.440 νόμιμα ευρώ για αφίσες, συγκεντρώσεις, μικρόφωνα, κλπ. Στο νούμερο δεν έχουν συμπεριληφθεί τα απροσδιόριστα ποσά που λαμβάνουν τα κομματικά μαγαζιά από τους προσκείμενους σε αυτούς διαπλεκόμενους.
Το κράτος είχε δώσει 1.100.000 ευρώ για την αναδάσωση της Χαλκιδικής. Τουτέστιν το ένα έκτο των χρημάτων που δαπανούν τα κόμματα για αφίσες.
Ρωτάει ο αφελής μπλόγκερ: "Τι είναι σημαντικότερο; Τα δάση ή οι αφίσες;" Απαντούν οι οξύνοες πολιτικοί: "Οι μεταρρυθμίσεις"...
Ο κόσμος πονάει για την εθνική τραγωδία. Ο κόσμος πονάει για το περιβάλλον και, απείρως περισσότερο, για τους νεκρούς που χάθηκαν. Και τα κόμματα πονάνε για τις ψήφους. Είδαμε πολιτικούς να επισκέπτονται εκ του ασφαλούς τις πληγείσες περιοχές και να δυσχεραίνουν το όποιο έργο της Πυροσβεστικής (μη μου πείτε ότι ο Γιωργάκης κατάλαβε κάτι από το χάρτη που του έδειχνε ο αρμόδιος - απλώς απασχολούσε ασκόπως τον άνθρωπο). Στη συνέχεια, παρακολουθήσαμε την καρικατούρα πρωθυπουργού να διαβάζει το ποιηματάκι του εκφράζοντας "θλίψη, οργή, αγανάκτηση". Ακούσαμε στελέχη να μιλούν για τον νέο άγνωστο εχθρό και για μια "νέα μορφή τρομοκρατίας" (από ποιον και γιατί, κ. Κακλαμάνη;).
Δεν ακούσαμε μια συγγνώμη που παίζουν με τον πόνο μας.
Το θέμα θα λήξει και θα επιστρέψουμε εμείς στο νέφος και τα κομματικά σκυλάκια στην αλιεία ψήφων για τις επερχόμενες εκλογές.
Θα τολμήσει κανείς να διαθέσει τα 6.490.440 ευρώ για την αναδάσωση ή για την αποζημίωση των πληγέντων; Κ. Αλαβάνο, θα δώσετε μία από τις (πολλές) επαύλεις σας στους Έλληνες που έμειναν χωρίς πρώτη κατοικία; Πιστέψτε με κκ Αρχηγοί, αξίζει να δώσετε ένα απειροελάχιστο ποσοστό των χρημάτων σας για το καλό του τόπου και όχι για την κάλπη σας. Ούτως ή άλλως, έχετε εξασφαλίσει οικονομικά ακόμα και τα δισέγγονά σας.
Τολμάτε μια προεκλογική εκσταρτεία προσφορών αντί απολαβών;
> 3.026.968,85 ευρώ η Νέα Δημοκρατία
> 2.705.902,03 ευρώ το ΠΑΣΟΚ
> 393.472,51 ευρώ το ΚΚΕ
> 217.728,70 ευρώ ο Συνασπισμός
> 146.367,91 ευρώ το ΛΑΟΣ
ΣΥΝΟΛΟ: 6.490.440 νόμιμα ευρώ για αφίσες, συγκεντρώσεις, μικρόφωνα, κλπ. Στο νούμερο δεν έχουν συμπεριληφθεί τα απροσδιόριστα ποσά που λαμβάνουν τα κομματικά μαγαζιά από τους προσκείμενους σε αυτούς διαπλεκόμενους.
Το κράτος είχε δώσει 1.100.000 ευρώ για την αναδάσωση της Χαλκιδικής. Τουτέστιν το ένα έκτο των χρημάτων που δαπανούν τα κόμματα για αφίσες.
Ρωτάει ο αφελής μπλόγκερ: "Τι είναι σημαντικότερο; Τα δάση ή οι αφίσες;" Απαντούν οι οξύνοες πολιτικοί: "Οι μεταρρυθμίσεις"...
Ο κόσμος πονάει για την εθνική τραγωδία. Ο κόσμος πονάει για το περιβάλλον και, απείρως περισσότερο, για τους νεκρούς που χάθηκαν. Και τα κόμματα πονάνε για τις ψήφους. Είδαμε πολιτικούς να επισκέπτονται εκ του ασφαλούς τις πληγείσες περιοχές και να δυσχεραίνουν το όποιο έργο της Πυροσβεστικής (μη μου πείτε ότι ο Γιωργάκης κατάλαβε κάτι από το χάρτη που του έδειχνε ο αρμόδιος - απλώς απασχολούσε ασκόπως τον άνθρωπο). Στη συνέχεια, παρακολουθήσαμε την καρικατούρα πρωθυπουργού να διαβάζει το ποιηματάκι του εκφράζοντας "θλίψη, οργή, αγανάκτηση". Ακούσαμε στελέχη να μιλούν για τον νέο άγνωστο εχθρό και για μια "νέα μορφή τρομοκρατίας" (από ποιον και γιατί, κ. Κακλαμάνη;).
Δεν ακούσαμε μια συγγνώμη που παίζουν με τον πόνο μας.
Το θέμα θα λήξει και θα επιστρέψουμε εμείς στο νέφος και τα κομματικά σκυλάκια στην αλιεία ψήφων για τις επερχόμενες εκλογές.
Θα τολμήσει κανείς να διαθέσει τα 6.490.440 ευρώ για την αναδάσωση ή για την αποζημίωση των πληγέντων; Κ. Αλαβάνο, θα δώσετε μία από τις (πολλές) επαύλεις σας στους Έλληνες που έμειναν χωρίς πρώτη κατοικία; Πιστέψτε με κκ Αρχηγοί, αξίζει να δώσετε ένα απειροελάχιστο ποσοστό των χρημάτων σας για το καλό του τόπου και όχι για την κάλπη σας. Ούτως ή άλλως, έχετε εξασφαλίσει οικονομικά ακόμα και τα δισέγγονά σας.
Τολμάτε μια προεκλογική εκσταρτεία προσφορών αντί απολαβών;
Κυριακή 8 Ιουλίου 2007
Ανθρωπολογικός τύπος εμπρηστή
Tου Xρήστου Γιανναρά (εφημερίδα Καθημερινή)
Απορία εφήβου και στα μάτια ο πανικός: «Καλά, αυτοί οι εμπρηστές που καίνε τα δάση δεν είναι άνθρωποι, δεν έχουν παιδιά, δεν σκέφτονται πού και πώς θα ζήσουν τα παιδιά τους;
Η λογική διαύγεια του ερωτήματος δύσκολα ανεκτή σε ό,τι ακόμα ονομάζουμε ελληνική «κοινωνία». Τέτοια ευθύβολα ερωτήματα προκαλούν μειδιάματα συγκατάβασης, λοξές ματιές στον ερωτώντα, δηλαδή το σιωπηλό αντερώτημα: «καλά, πού ζει αυτός, από ποιον πλανήτη κατέβηκε».
Η τίμια απάντηση στον έφηβο θα ήταν: Οχι, ο εμπρηστής δεν είναι άνθρωπος, έχει απεμπολήσει «το κυρίως ανθρώπινον»: την κοινωνική του φύση. Ο άνθρωπος είναι «φύσει ζώον κοινωνικόν», ο εμπρηστής έχει περιπέσει στην κτηνώδη κατάσταση της ατομοκεντρικής τυφλής ιδιο-τέλειας. Υπάρχει υποταγμένος στα ενστικτώδη ορμέμφυτα της αυτοσυντήρησης, της κυριαρχίας, της ηδονής. Δεν ξέρει να σχετίζεται, να μοιράζεται, να κοινωνεί, δεν έχει τα γνωρίσματα λογικού υποκειμένου, ζει ανέραστος.
Εχει παιδιά, όπως έχει και η ύαινα. Πιστεύει πως τα φροντίζει, αν τους εξασφαλίσει πλούσια διατροφή και ηδονή, την επιτηδειότητα να εντοπίζουν (ή να προκαλούν) πτώματα για βορά. Αν τα παιδιά του εμπρηστή δεν θα μπορούν πια να αναπνεύσουν στο σεληνιακό τοπίο που προκάλεσε ο πατέρας τους, θα έχουν τόσα χρήματα, ώστε να μπορούν να μεταναστεύσουν οπουδήποτε οι συνθήκες επιβίωσης θα είναι ακόμα ηδονικές. Οι εμπρηστές και τα παιδιά τους δεν έχουν πατρίδα. Παράγουν (ή υιοθετούν) τις «μοδέρνες» ιδέες του απάτριδος διεθνισμού, της «πλουραλιστικής» κοινωνίας, της μεταλλαγμένης Ιστορίας που προπαγανδίζει τη «συμφιλίωση» των λαών. Μάχονται μέχρις υστερίας κάθε αίσθηση πατρίδας και «ιερού».
Αλλά αν δώσουμε τόσο ειλικρινή απάντηση στο λογικά διαυγές ερώτημα του εφήβου, ανάγκη να τη συνοδεύσουμε και από τη χρηστική προσθήκη: ότι είναι επικίνδυνη. Οπως λ.χ. θα αποφύγουμε να πούμε πόσο προφανέστατα ατάλαντοι είναι οι επιδειξίες «καλλιτέχνες» που βιντεοσκοπούνται αυνανιζόμενοι υπό τους ήχους του Εθνικού Υμνου (της Ελλάδας βέβαια, με το αζημίωτο, όχι των ΗΠΑ ή του Ισραήλ), έτσι θα αποφύγουμε να ορίσουμε αν είναι άνθρωποι (με έγνοια για το μέλλον των παιδιών τους) οι εμπρηστές δασών. Τέτοιες απαντήσεις δεν εκστομίζονται σε κοινωνίες παρακμής, ο τολμητίας κινδυνεύει.
Και επειδή τα περί κινδύνου εύκολα διαβάλλονται σαν ύποπτα λανθάνουσας «μανίας» προσθέτουμε στον φορέα ερωτημάτων λογικής διαύγειας την καίρια διασάφηση: Οτι οι εμπρηστές δασών, ο ανθρωπολογικός τύπος του αδίστακτου ατομοκεντρισμού, είναι σήμερα (συνεπέστατα) φορείς κάθε μορφής εξουσίας. Είναι οι πολιτικοί που αναθεματίζουν τάχα τον εμπρηστή και στη συνέχεια του παραχωρούν την καμένη γη για οικοπεδοποίηση. Υπόσχονται αναδάσωση όσο λαμπαδιάζει το δάσος και την ξεχνούν μόλις παρέλθει η φρίκη. Παγιδεύουν την κατάρτιση Κτηματολογίου στα ψηφοθηρικά τους συμφέροντα, έτσι όπως νομιμοποιούν και τα αυθαίρετα κάθε φορά πριν από τις εκλογές.
Υπάνθρωπος ο εμπρηστής δασών, παραιτημένος από «το κυρίως ανθρώπινον». Ομως ίδιος ανθρωπολογικός τύπος και ο υπάλληλος της Πολεοδομίας που χρηματίζεται για να αποχαρακτηρίσει την πυρπολημένη δασική έκταση, ίδιος και ο υπάλληλος της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ, του ΟΤΕ που εξασφαλίζει παροχές στα προϊόντα του εγκλήματος. Κατά προέκταση ίδιος ανθρωπολογικός τύπος και ο «οργανικός διανοούμενος» ακριβώς όπως τον όρισε ο Γκράμσι: να δουλεύει για το συμφέρον του, την καριέρα του, υπηρετώντας τα ιδεολογήματα που χρειάζονται κάθε φορά οι κυρίαρχες οικονομικές δυνάμεις προκειμένου να δημιουργήσουν τις πιο ευνοϊκές συνθήκες (παιδείας, πληροφόρησης, νοο-τροπίας) για την επέκταση της επιρροής τους στις μάζες. Δουλεύει, λοιπόν, σήμερα ο «οργανικός διανοούμενος» ακριβώς σαν τον εμπρηστή, για την ευχερέστερη δυνατή επιβολή της Νέας Τάξης: Να ξεριζωθεί από τις συνειδήσεις κάθε αίσθηση πατρίδας, κοινότητας, ιστορικής ιδιοπροσωπίας, πολιτιστικής ετερότητας, κάθε σέβας του ιερού.
Σίγουρα, στην εποχή της Νεωτερικότητας, η κρατική (συμβολαίου - σύμβασης) συλλογικότητα εξαρθρώνει και ελαχιστοποιεί τις σχέσεις κοινωνίας, αδιαφορεί για την κοινωνική συνοχή, απανθρωποποιεί τον άνθρωπο, την κοινωνική του φύση. Αλλά στην περίπτωση της σημερινής ελλαδικής πραγματικότητας, ίσως επειδή εδώ δεν πρόλαβε να αφομοιωθεί ανασχετικά ο ορθολογικός-κανονιστικός φορμαλισμός, η απανθρωποποίηση γίνεται αληθινός εφιάλτης. Ο ατομοκεντρισμός παίρνει την άγρια μορφή επιθετικού ξεθεμελιώματος κάθε ίχνους δυνατοτήτων για σχέσεις κοινωνίας – κυριαρχεί η «λογική» του εμπρηστή, «λογική» αυτεπιβεβαίωσης μέσω της άρνησης (δυνητικής εξόντωσης) του άλλου.
Από τις «οργανικότερες» εκφράσεις αυτής της εμπρηστικής υστερίας είναι για παράδειγμα το τηλεοπτικό θέαμα και ακρόαμα που το λέμε «Δελτία των Οκτώ», εκπομπές υποτίθεται πληροφόρησης στα ιδιωτικά κανάλια, κάθε βράδυ. Οπως υπάρχουν άτομα ψυχανώμαλα νεαρής ηλικίας που βγαίνουν στα γήπεδα ή στους δρόμους μόνο για να «χτυπηθούν», έτσι υπάρχει και ένας θλιβερός υπόκοσμος της δημοσιογραφίας και της πολιτικής που βγαίνει στα «Δελτία των Οκτώ» μόνο για να αλυχτήσει μένος και εμπάθεια για τους αντιπάλους των συμφερόντων του, κομματικούς κυρίως. Εκεί μπορεί κανείς απτά να ψηλαφήσει το πώς η πεισματική άρνηση των σχέσεων κοινωνίας συνεπιφέρει αυτόματα την πτώση στην κραυγαλέα αλογία, τη διάλυση και της γλώσσας ως κώδικα συν-εννόησης.
Οι εμπρηστές είναι απειλή για τη συλλογικότητα, ακόμη και την πιο συμβατικά συγκροτημένη, απειλή ζούγκλας: Ο άνθρωπος ο ανίκανος να σχετίζεται, να μοιράζεται, να κοινωνεί, ο κτηνωδώς ατομοκεντρικός και υποταγμένος στα ορμέμφυτα ανέραστος άνθρωπος, λειτουργεί σαν καταλύτης μεταλλαγών, εκθηριώνει τη συνύπαρξη, πνίγει την ανάσα των συνανθρώπων του – σωστός εμπρηστής. Και η αντίσταση στους εμπρηστές, αντίσταση στη ζούγκλα και στην απανθρωπία, είναι πρόβλημα πολιτικό, όχι πρόβλημα ηθικοπαιδαγωγίας.
Αν δεν αστυνομευθεί κάθε σπιθαμή δασικής και πρώην δασικής (τώρα πυρπολημένης) έκτασης, η ασφυξία στις μεγαλουπόλεις θα μετριέται με νεκρούς σε ραγδαία συνεχώς υπεραύξηση. Αν δεν ελέγχεται με κοινωνικούς θεσμούς η κτηνώδης απληστία και κερδοσκοπία, ο βασανισμός του βίου θα είναι σωστή αναπηρία, καταθλιπτική καταδίκη.
Απορία εφήβου και στα μάτια ο πανικός: «Καλά, αυτοί οι εμπρηστές που καίνε τα δάση δεν είναι άνθρωποι, δεν έχουν παιδιά, δεν σκέφτονται πού και πώς θα ζήσουν τα παιδιά τους;
Η λογική διαύγεια του ερωτήματος δύσκολα ανεκτή σε ό,τι ακόμα ονομάζουμε ελληνική «κοινωνία». Τέτοια ευθύβολα ερωτήματα προκαλούν μειδιάματα συγκατάβασης, λοξές ματιές στον ερωτώντα, δηλαδή το σιωπηλό αντερώτημα: «καλά, πού ζει αυτός, από ποιον πλανήτη κατέβηκε».
Η τίμια απάντηση στον έφηβο θα ήταν: Οχι, ο εμπρηστής δεν είναι άνθρωπος, έχει απεμπολήσει «το κυρίως ανθρώπινον»: την κοινωνική του φύση. Ο άνθρωπος είναι «φύσει ζώον κοινωνικόν», ο εμπρηστής έχει περιπέσει στην κτηνώδη κατάσταση της ατομοκεντρικής τυφλής ιδιο-τέλειας. Υπάρχει υποταγμένος στα ενστικτώδη ορμέμφυτα της αυτοσυντήρησης, της κυριαρχίας, της ηδονής. Δεν ξέρει να σχετίζεται, να μοιράζεται, να κοινωνεί, δεν έχει τα γνωρίσματα λογικού υποκειμένου, ζει ανέραστος.
Εχει παιδιά, όπως έχει και η ύαινα. Πιστεύει πως τα φροντίζει, αν τους εξασφαλίσει πλούσια διατροφή και ηδονή, την επιτηδειότητα να εντοπίζουν (ή να προκαλούν) πτώματα για βορά. Αν τα παιδιά του εμπρηστή δεν θα μπορούν πια να αναπνεύσουν στο σεληνιακό τοπίο που προκάλεσε ο πατέρας τους, θα έχουν τόσα χρήματα, ώστε να μπορούν να μεταναστεύσουν οπουδήποτε οι συνθήκες επιβίωσης θα είναι ακόμα ηδονικές. Οι εμπρηστές και τα παιδιά τους δεν έχουν πατρίδα. Παράγουν (ή υιοθετούν) τις «μοδέρνες» ιδέες του απάτριδος διεθνισμού, της «πλουραλιστικής» κοινωνίας, της μεταλλαγμένης Ιστορίας που προπαγανδίζει τη «συμφιλίωση» των λαών. Μάχονται μέχρις υστερίας κάθε αίσθηση πατρίδας και «ιερού».
Αλλά αν δώσουμε τόσο ειλικρινή απάντηση στο λογικά διαυγές ερώτημα του εφήβου, ανάγκη να τη συνοδεύσουμε και από τη χρηστική προσθήκη: ότι είναι επικίνδυνη. Οπως λ.χ. θα αποφύγουμε να πούμε πόσο προφανέστατα ατάλαντοι είναι οι επιδειξίες «καλλιτέχνες» που βιντεοσκοπούνται αυνανιζόμενοι υπό τους ήχους του Εθνικού Υμνου (της Ελλάδας βέβαια, με το αζημίωτο, όχι των ΗΠΑ ή του Ισραήλ), έτσι θα αποφύγουμε να ορίσουμε αν είναι άνθρωποι (με έγνοια για το μέλλον των παιδιών τους) οι εμπρηστές δασών. Τέτοιες απαντήσεις δεν εκστομίζονται σε κοινωνίες παρακμής, ο τολμητίας κινδυνεύει.
Και επειδή τα περί κινδύνου εύκολα διαβάλλονται σαν ύποπτα λανθάνουσας «μανίας» προσθέτουμε στον φορέα ερωτημάτων λογικής διαύγειας την καίρια διασάφηση: Οτι οι εμπρηστές δασών, ο ανθρωπολογικός τύπος του αδίστακτου ατομοκεντρισμού, είναι σήμερα (συνεπέστατα) φορείς κάθε μορφής εξουσίας. Είναι οι πολιτικοί που αναθεματίζουν τάχα τον εμπρηστή και στη συνέχεια του παραχωρούν την καμένη γη για οικοπεδοποίηση. Υπόσχονται αναδάσωση όσο λαμπαδιάζει το δάσος και την ξεχνούν μόλις παρέλθει η φρίκη. Παγιδεύουν την κατάρτιση Κτηματολογίου στα ψηφοθηρικά τους συμφέροντα, έτσι όπως νομιμοποιούν και τα αυθαίρετα κάθε φορά πριν από τις εκλογές.
Υπάνθρωπος ο εμπρηστής δασών, παραιτημένος από «το κυρίως ανθρώπινον». Ομως ίδιος ανθρωπολογικός τύπος και ο υπάλληλος της Πολεοδομίας που χρηματίζεται για να αποχαρακτηρίσει την πυρπολημένη δασική έκταση, ίδιος και ο υπάλληλος της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ, του ΟΤΕ που εξασφαλίζει παροχές στα προϊόντα του εγκλήματος. Κατά προέκταση ίδιος ανθρωπολογικός τύπος και ο «οργανικός διανοούμενος» ακριβώς όπως τον όρισε ο Γκράμσι: να δουλεύει για το συμφέρον του, την καριέρα του, υπηρετώντας τα ιδεολογήματα που χρειάζονται κάθε φορά οι κυρίαρχες οικονομικές δυνάμεις προκειμένου να δημιουργήσουν τις πιο ευνοϊκές συνθήκες (παιδείας, πληροφόρησης, νοο-τροπίας) για την επέκταση της επιρροής τους στις μάζες. Δουλεύει, λοιπόν, σήμερα ο «οργανικός διανοούμενος» ακριβώς σαν τον εμπρηστή, για την ευχερέστερη δυνατή επιβολή της Νέας Τάξης: Να ξεριζωθεί από τις συνειδήσεις κάθε αίσθηση πατρίδας, κοινότητας, ιστορικής ιδιοπροσωπίας, πολιτιστικής ετερότητας, κάθε σέβας του ιερού.
Σίγουρα, στην εποχή της Νεωτερικότητας, η κρατική (συμβολαίου - σύμβασης) συλλογικότητα εξαρθρώνει και ελαχιστοποιεί τις σχέσεις κοινωνίας, αδιαφορεί για την κοινωνική συνοχή, απανθρωποποιεί τον άνθρωπο, την κοινωνική του φύση. Αλλά στην περίπτωση της σημερινής ελλαδικής πραγματικότητας, ίσως επειδή εδώ δεν πρόλαβε να αφομοιωθεί ανασχετικά ο ορθολογικός-κανονιστικός φορμαλισμός, η απανθρωποποίηση γίνεται αληθινός εφιάλτης. Ο ατομοκεντρισμός παίρνει την άγρια μορφή επιθετικού ξεθεμελιώματος κάθε ίχνους δυνατοτήτων για σχέσεις κοινωνίας – κυριαρχεί η «λογική» του εμπρηστή, «λογική» αυτεπιβεβαίωσης μέσω της άρνησης (δυνητικής εξόντωσης) του άλλου.
Από τις «οργανικότερες» εκφράσεις αυτής της εμπρηστικής υστερίας είναι για παράδειγμα το τηλεοπτικό θέαμα και ακρόαμα που το λέμε «Δελτία των Οκτώ», εκπομπές υποτίθεται πληροφόρησης στα ιδιωτικά κανάλια, κάθε βράδυ. Οπως υπάρχουν άτομα ψυχανώμαλα νεαρής ηλικίας που βγαίνουν στα γήπεδα ή στους δρόμους μόνο για να «χτυπηθούν», έτσι υπάρχει και ένας θλιβερός υπόκοσμος της δημοσιογραφίας και της πολιτικής που βγαίνει στα «Δελτία των Οκτώ» μόνο για να αλυχτήσει μένος και εμπάθεια για τους αντιπάλους των συμφερόντων του, κομματικούς κυρίως. Εκεί μπορεί κανείς απτά να ψηλαφήσει το πώς η πεισματική άρνηση των σχέσεων κοινωνίας συνεπιφέρει αυτόματα την πτώση στην κραυγαλέα αλογία, τη διάλυση και της γλώσσας ως κώδικα συν-εννόησης.
Οι εμπρηστές είναι απειλή για τη συλλογικότητα, ακόμη και την πιο συμβατικά συγκροτημένη, απειλή ζούγκλας: Ο άνθρωπος ο ανίκανος να σχετίζεται, να μοιράζεται, να κοινωνεί, ο κτηνωδώς ατομοκεντρικός και υποταγμένος στα ορμέμφυτα ανέραστος άνθρωπος, λειτουργεί σαν καταλύτης μεταλλαγών, εκθηριώνει τη συνύπαρξη, πνίγει την ανάσα των συνανθρώπων του – σωστός εμπρηστής. Και η αντίσταση στους εμπρηστές, αντίσταση στη ζούγκλα και στην απανθρωπία, είναι πρόβλημα πολιτικό, όχι πρόβλημα ηθικοπαιδαγωγίας.
Αν δεν αστυνομευθεί κάθε σπιθαμή δασικής και πρώην δασικής (τώρα πυρπολημένης) έκτασης, η ασφυξία στις μεγαλουπόλεις θα μετριέται με νεκρούς σε ραγδαία συνεχώς υπεραύξηση. Αν δεν ελέγχεται με κοινωνικούς θεσμούς η κτηνώδης απληστία και κερδοσκοπία, ο βασανισμός του βίου θα είναι σωστή αναπηρία, καταθλιπτική καταδίκη.
Κυριακή 1 Ιουλίου 2007
"Δώσε μου φωτιά..."
"... να κάψω πια απ' την καρδιά της Πάρνηθας το βάσανο". Και να πάρω και καμιά ψήφο οδυρόμενος στα παράθυρα...
Δεν πειράζει που το λεκανοπέδιο θα μείνει χωρίς Οξυγόνο. Δεν πειράζει που θα πλημμρίζουμε με κάθε ψιχάλα. Δεν πειράζει που χρειάζεται 100 χρόνια για να αποκατασταθεί το ελατόδασος. Δεν πειράζει που καταστράφηκε ένας ολόκληρος Εθνικός Δρυμός. Δεν πειράζει που θα αυξηθεί κι άλλο η θερμοκρασία. Δεν πειράζει που θα είναι αδύνατον να ανασάνουμε...
Αρκεί να κερδίσουμε τις εκλογές!!!
Ο κόσμος γυρίζει γύρω από το κόμμα, άλλωστε. Κι εξηγούμαι:
Έβλεπα πριν λίγο τον κ. Γιάννη Μανώλη να τσακώνεται τηλεοπτικώς με τη Μιλένα Αποστολάκη. Αφορμή ήταν η καταστροφή του δάσους της Πάρνηθας, κάτι που πέρασε σε δεύτερη μοίρα κατά τη διάρκεια της συζήτησης. Προείχε η φαγωμάρα επί κομματολαγνικής βάσεως. Αντί ο "διάλογος" να περιστραφεί γύρω από ένα πρόβλημα που θα ταλαιπωρεί και τα τρισέγγονά μας, στο προσκήνιο πέρασε η κομματική αντιπαράθεση, ο ψηφοθηρικός λαϊκισμός. Περιμένω έστω και μία φορά να παρακολουθήσω οξυδερκείς πολιτικούς να συζητούν για ουσιώδη ζητήματα, να προτείνουν λύσεις και τρόπους αντιμετώπισης. Φυσικά, θα μου πείτε, "οξυδερκής" και "Μιλένα" δε συμβιβάζονται, αλλά anyway...
Την κατάσταση, λίγο - πολύ την ξέρουμε όλοι: Εκατοντάδες πυρκαγιές (307 για την ακρίβεια) σε λίγα εικοσιτετράωρα, ανεπαρκής αριθμός πυροσβεστών, ανυπολόγιστες καταστροφές και γερές δόσεις πολιτικής μαλακ... εχμ, αντιπαράθεσης, συνθέτουν μια κωμικοτραγική κατάσταση στην παρηκμασμένη χώρα μας. Και αντί οι αρμόδιοι να αναζητούν τρόπους επούλωσης των πληγών της καημένης της Φύσης (μακροπρόθεσμα και των καημένων των Αθηναίων), ψάχνουν να βρουν σε ποιον θα φορτώσουν την ευθύνη.
Ποιος φταίει; "Φταίμε κι οι δυο" ή, ακριβέστερα, φταίτε και οι 300. Έναν νόμο πρέπει να εφαρμόσετε και δεν το κάνετε! "Απαγορεύεται να χτίζονται οικοδομήματα πάνω σε καμμένες δασικές εκτάσεις". Τελεία και παύλα! Και να δείτε για πότε θα μειωθούν οι πυρκαγιές!
Πότε επιτέλους θα καταλάβετε ότι η ζωή δεν έιναι μια ατέρμονη προεκλογική εκστρατεία; Πότε θα εξαργυρώσετε τις ψήφους που κλέψατε από το λαό; Πότε θα πάρετε το πολιτικό κόστος για να πράξετε τα αυτονόητα; Πότε, Μιλένα μου, θα σταματήσεις να μυξοκλαίς στο γυαλί "για την Πάρνηθα"; Δείτε τι καταφέρατε όλοι σας και κλάψτε με τα χάλια σας (αλλά μετά μακιγιαριστείτε καλά γιατί θα έρθουν οι κάμερες):
Η Πάρνηθα, τουλάχιστον όπως την ξέραμε, αποτελεί παρελθόν. Ο κ. Πολύδωρας είπε στα κανάλια πως θα εφαρμοστεί το "Μοντέλο της Χαλκιδικής". Τι περιλαμβάνει αυτό το μοντέλο; "Απαιτούνται 20.000.000 ευρώ για αποκατάσταση και εμείς δίνουμε 1.100.000. Τάζουμε αποζημιώσεις και ένα χρόνο μετά οι Χαλκιδείς δεν έχουν πάρει τίποτα". 20 εκατομμύρια ευρώ! Σκεφτείτε το λίγο... Φαίνεται μεγάλο ποσό, αλλά δεν είναι. Σκεφτείτε πόσα δις δαπανώνται καθημερινά για επουσιώδη ζητήματα: Καζίνο, ΟΠΑΠ (τζόγος με κρατικές ευλογίες), ποδόσφαιρο, Πόρσε, μίζες...
Αξιότιμε κ. Καραμανλή, μην φουσκώσετε άλλο τις πενιχρές τραπεζικές καταθέσεις σας. Αξιότιμε κ. Παπανδρέου, βάλτε λιγότερες αφίσες με το σπινθηροβόλο βλέμμα σας στους δρόμους. Αξιότιμε κ. Αλαβάνο, μην προσθέσετε επιπλέον βιλίτσες και κότερα στα δεκάδες υπάρχοντά σας... Δώστε μερικά ψίχουλα για την Πάρνηθα.
Αυτή είναι η καλύτερη προεκλογική εκστρατεία. Τολμάτε;...
--------------------------------------
Αξίζει να διαβάσετε (και εσύ, Μιλένα μου):
Σάββατο 14 Απριλίου 2007
Πολιτική και Ποδόσφαιρο: Μέρος 2ο
Ακολουθεί σε πολύ λίγο το τρίτο μέρος της σειράς "Πολιτική και Ποδόσφαιρο"... Προς το παρόν, σας παρουσιάζουμε μία αποκλειστική φωτογραφία ελαφρώς επεξεργασμένη από το παραφοιτητικό τιμ...
Πέμπτη 5 Απριλίου 2007
Επείγον!! Mεγάλη Ανάγκη για Αίμα!
Δημοσίευση από το Φόρουμ των Ηλεκτρολόγων:
Mεγάλη Ανάγκη για Αίμα Β αρνητικό ή Ο αρνητικό
Ο μικρός Σαρρής Θεόδωρος 9 ετών νοσηλεύεται στην Εντατική του Ωνάσειου με οξεία μυοκαρδίτιδα.
Χρειάζεται συνεχώς αίμα ομάδας Β αρνητικό (-) ή Ο αρνητικό (-). Η πληροφορία έχει επιβεβαιωθεί κατόπιν επικοινωνίας με την Αιμοδοσία του Ωνασείου (τηλ. 2109493866-7). Υπάρχει μεγάλη ανάγκη λόγω σπανιότητας της ομάδας και λόγω συνεχούς μετάγγισης του παιδιού.
Όποιος είναι ομάδας Β(-) ή Ο(-) και μπορεί να δώσει αίμα μπορεί να απευθυνθεί στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας (τηλ. 210-4914216) ή σε οποιοδήποτε άλλο δημόσιο νοσοκομείο λέγοντας το όνομα του παιδιού.
Παρακαλείστε να προωθήσετε το μήνυμα αυτό σε όσους περισσότερους μπορείτε.
Α' Δ.Υ.Πε. Αττικής
Mεγάλη Ανάγκη για Αίμα Β αρνητικό ή Ο αρνητικό
Ο μικρός Σαρρής Θεόδωρος 9 ετών νοσηλεύεται στην Εντατική του Ωνάσειου με οξεία μυοκαρδίτιδα.
Χρειάζεται συνεχώς αίμα ομάδας Β αρνητικό (-) ή Ο αρνητικό (-). Η πληροφορία έχει επιβεβαιωθεί κατόπιν επικοινωνίας με την Αιμοδοσία του Ωνασείου (τηλ. 2109493866-7). Υπάρχει μεγάλη ανάγκη λόγω σπανιότητας της ομάδας και λόγω συνεχούς μετάγγισης του παιδιού.
Όποιος είναι ομάδας Β(-) ή Ο(-) και μπορεί να δώσει αίμα μπορεί να απευθυνθεί στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας (τηλ. 210-4914216) ή σε οποιοδήποτε άλλο δημόσιο νοσοκομείο λέγοντας το όνομα του παιδιού.
Παρακαλείστε να προωθήσετε το μήνυμα αυτό σε όσους περισσότερους μπορείτε.
Α' Δ.Υ.Πε. Αττικής
Τετάρτη 28 Μαρτίου 2007
Πολιτική και Ποδόσφαιρο: Μέρος 1ο
"Εθνικός διασυρμός!" φώναζε και ωριόταν ο κ. Γιακουμάτος στα τηλεοπτικά παράθυρα μετά την συντριπτική ήττα της Εθνικής Ελλάδος από την Τουρκία με 4-1 μέσα στο Καραϊσκάκη... Ο υφυπουργός απασχόλησης διερωτήθηκε μάλιστα "πώς θα αισθάνονται οι Έλληνες που θα πάνε στη δουλειά τους μετά από την εθνική μας ταπείνωση"...
Για να απαντήσει ο κ. Σωτηρακόπουλος ότι "εθνικός διασυρμός" δεν είναι μια ποδοσφαιρική ήττα! Ταπεινωμένοι αισθάνονται οι πολίτες όταν δεν έχουν δουλειά και όχι όταν χάνει η ομάδα τους στη μπάλα! Απάντηση-καταπέλτης του αθλητικογράφου, η οποία ανάγκασε τον κ. Γιακουμάτο να εξαπολύσει υποθέσεις περί υποκινούμενου από την αντιπολίτευση Σωτηρακόπουλου...
Αναφέρω το σκηνικό που παρακολούθησα σε δελτίο ειδήσεων γνωστού διαύλου ως αφορμή για τη συγγραφή αυτού του ποστ: "Πολιτική και ποδόσφαιρο". Προσπαθώ επιδερμικά να προσεγγίσω ένα ενδιαφέρον κοινωνικό ζήτημα με πολιτικές προεκτάσεις...
Δεν υπάρχει λόγος να αναλωθώ στην περιγραφή των σκηνών απείρου κάλλους που όλοι οι Έλληνες παρακολούθησαν στα παραθύρια, τις εφημερίδες και το Διαδύκτιο. "Εθνική τραγωδία", "ντροπή για το Έθνος" και άλλα όμορφα. Μήπως πρέπει επιτέλους να μπουν σε μια τάξη τα πράγματα; Ποιος ο λόγος να ανάγουμε την έκβαση ενός ποδοσφαιρικού αγώνα σε εθνική ήττα; Και, κυρίως, γιατί να πυροδοτούν την ανάξια λόγου κατάσταση άτομα που διαχειρίζονται (υποτίθεται) τον πολιτικό βίο αυτής της χώρας;
Αν κάποιος θέλει να σχολιάσει την απόδοση των ποδοσφαιριστών και τις επιλογές του προπονητή έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει κινούμενος σε αθλητικά πλαίσια. Δηλαδή: "Ο Νικοπολίδης έκανε τραγικά λάθη", "ο Ρεχάγκελ θα μπορούσε να είχε ξεκινήσει βασικό τον φορμαρισμένο Γκέκα". Όχι, όμως να λέει "η ομάδα μάς ξεφτίλισε"! Από πού κι ως πού ένα κράτος εξευτελίζεται εξαιτίας μιας ποδοσφαιρικής ήττας;
Ιδού μερικά παραδείγματα πραγματικών εθνικών εξευτελισμών:
Για να απαντήσει ο κ. Σωτηρακόπουλος ότι "εθνικός διασυρμός" δεν είναι μια ποδοσφαιρική ήττα! Ταπεινωμένοι αισθάνονται οι πολίτες όταν δεν έχουν δουλειά και όχι όταν χάνει η ομάδα τους στη μπάλα! Απάντηση-καταπέλτης του αθλητικογράφου, η οποία ανάγκασε τον κ. Γιακουμάτο να εξαπολύσει υποθέσεις περί υποκινούμενου από την αντιπολίτευση Σωτηρακόπουλου...
Αναφέρω το σκηνικό που παρακολούθησα σε δελτίο ειδήσεων γνωστού διαύλου ως αφορμή για τη συγγραφή αυτού του ποστ: "Πολιτική και ποδόσφαιρο". Προσπαθώ επιδερμικά να προσεγγίσω ένα ενδιαφέρον κοινωνικό ζήτημα με πολιτικές προεκτάσεις...
Δεν υπάρχει λόγος να αναλωθώ στην περιγραφή των σκηνών απείρου κάλλους που όλοι οι Έλληνες παρακολούθησαν στα παραθύρια, τις εφημερίδες και το Διαδύκτιο. "Εθνική τραγωδία", "ντροπή για το Έθνος" και άλλα όμορφα. Μήπως πρέπει επιτέλους να μπουν σε μια τάξη τα πράγματα; Ποιος ο λόγος να ανάγουμε την έκβαση ενός ποδοσφαιρικού αγώνα σε εθνική ήττα; Και, κυρίως, γιατί να πυροδοτούν την ανάξια λόγου κατάσταση άτομα που διαχειρίζονται (υποτίθεται) τον πολιτικό βίο αυτής της χώρας;
Αν κάποιος θέλει να σχολιάσει την απόδοση των ποδοσφαιριστών και τις επιλογές του προπονητή έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει κινούμενος σε αθλητικά πλαίσια. Δηλαδή: "Ο Νικοπολίδης έκανε τραγικά λάθη", "ο Ρεχάγκελ θα μπορούσε να είχε ξεκινήσει βασικό τον φορμαρισμένο Γκέκα". Όχι, όμως να λέει "η ομάδα μάς ξεφτίλισε"! Από πού κι ως πού ένα κράτος εξευτελίζεται εξαιτίας μιας ποδοσφαιρικής ήττας;
Ιδού μερικά παραδείγματα πραγματικών εθνικών εξευτελισμών:
- Η αδυναμία της Κυβέρνησης να ασκήσει σοβαρή εξωτερική πολιτική: Κατά γράμμα εφαρμογή των αμερικανικών επιταγών (προσταγών), προπαγανδισμός της πλεκτάνης Ανάν, τουμπεκί στην ονομασία των Σκοπίων.
- Η ανυπαρξία ξεκάθαρων κυβερνητικών θέσεων: Η πίστη στην ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας δεν ισοδυναμεί με "ναι" ή "όχι" στην ένταξη. Είναι τουλάχιστον γελοίο αυτά που θα έπρεπε να λένε οι Έλληνες πολιτικοί να τα λένε οι Γερμανοί.
- Η αδυναμία (;) καταστολής της βίας οπουδήποτε κι αν εμφανίζεται: Η δημόσια περιουσία καταστρέφεται από ομάδες χούλιγκαν χωρίς να αποδοθούν ευθύνες σε κανέναν πραγματικό υπαίτιο. Γήπεδα, Πανεπιστήμια, σχολεία μπορούν καθημερινά να μετατραπούν σε πεδία μαχών για ψύλλου πήδημα. Ερώτηση: Η Ελλάδα διασύρεται στα ξένα ΜΜΕ όταν ηττάται ποδοσφαιρικά από την Τουρκία ή όταν οπαδοί ομάδων δολοφονούνται στις συμπλοκές;
- Ο βαυκαλισμός περί "προόδου", ενώ στην πραγματικότητα το κράτος μας βρίσκεται σε πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική παρακμή.
Σάββατο 17 Μαρτίου 2007
300...
"300"
Είδος: Κομεντί
Σκηνοθεσία: Σούπερ Γκούφυ
Σενάριο: Στο Χόλλυγουντ είμαστε, μην τα θέλουμε όλα...
Πρωταγωνιστούν: Κάπταιν Αμέρικα, Μπάτμαν, Κουασιμόδος, ΕΤ ο εξωγήινος, ιππότες Τζεντάι
Και τι δεν είχε αυτή η ταινία! Από επικές σφαλιάρες και φανταχτερά κοστούμια μέχρι τέρατα της Έσω Γης! Δεν βρίσκαμε εισιτήριο, παρά μόνο για την μεταμεσονύκτια προβολή, αλλά άξιζε τον κόπο να περιμένουμε, αφού πρώτη φορά έβλεπα κινηματογραφική αίθουσα να δονείται από τα γέλια για δύο ολόκληρες ώρες!
Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς!
Στην αρχή, το κοινό θαύμασε τα κάλλη μιας βασίλισσας και παρ' ολίγον και του βασιλιά Λεωνίδα, όμως ευτυχώς, το επίμαχο σημείο του Σπαρτιάτη καλυπτόταν από το χέρι του. Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τη βασίλισσα (αλήθεια, όνομα δεν είχε;)...
Προσπερνάμε τις σκηνές πάθους μεταξύ του βασιλικού ζεύγους και πάμε στους πέντε εφόρους της Σπάρτης. Οι πέντε έφοροι κατοικούν σε μια απόμακρη βουνοκορφή. Ο Λεωνίδας πρέπει να έχει τις αλτικές ικανότητες του Μελισσανίδη για να τους προσεγγίσει. Με τα χίλια ζόρια, τελικά φτάνει στην έδρα τους για να δει κάτι φάτσες γεμάτες μπιμπίκια μέσα σε ενδύματα Σαολίν να γλείφουν μια πιτσιρίκα (μάντισσα την είπανε). Επισημαίνουμε εδώ ότι οι έφοροι ήταν αιρετοί και δεν έφερναν εμφανισιακά στη μάγισσα Φούρκα...
Και να που μπαίνουν στην σκηνή οι Πέρσες (από κάποιο τσίρκο εισέβαλαν στο Στούντιο, δεν εξηγείται αλλιώς)! Χαλκάδες από δω, χαλκάδες από κει, κάτι δαχτυλίδια σαν πιατέλες και δε συμμαζεύεται. Οι αγγελιαφόροι στη Σπάρτη εξοντώθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες, ο Ξέρξης αποδείχθηκε πολύ ισχυρός. Και τεράστιος σε μέγεθος: Τρία μέτρα άντρας χωρίς το τακούνι! Παρ' όλα αυτά, οι υπόλοιποι Πέρσες ήταν αισθητά κοντύτεροι. Τι στο καλό τον τάιζαν και πήρε τόσο μπόι; Για να μη μιλήσω για το βίτσιο του να δίνει λεφτά και γυναίκες σε όποιον απλώς του γονάτιζε...
Και φτάνουμε στις Θερμοπύλες (Hotgates...) όπου οι Έλληνες ετοιμάζονται για μάχη. Οι 300 Λακεδαιμόνιοι παρατάσσονται. Τι σωματάρες πλάθει η σπαρτιατική αγωγή και ο μέλανας ζωμός, ε;! Δύο τινά μπορούν να συμβαίνουν: Ή ο Λεωνίδας χαπακωνόταν καθημερινά με τεστοστερόνες ή οι αρχαίοι Σπαρτιάτες έπαιζαν στα δάχτυλα το Photoshop... Τι δικέφαλοι, τι τρικέφαλοι, τι πλατάρες ήταν αυτές!!!!! Ούτε πανοπλία δεν καταδέχονταν να φορέσουν (βέβαια, τι να την κάνεις την πανοπλία όταν μπροστά σε τέτοιους ατσάλινους κοιλιακούς ωχριά κι ο ίδιος ο Σβαρτζενέγκερ;)...
Επιτέλους, αφού παρατάχτηκαν οι πολεμιστές, η μάχη ξεκίνησε. Μια στρατιά πάνοπλοι Μήδοι εφορμούν και τρώνε τα μούτρα τους απέναντι σε Σπαρτιάτες made από μπετόν αρμέ. Ο Λεωνίδας (Κάπταιν Αμέρικα) με αεροπλανικές σφαλιάρες ξεκάνει ό,τι βρεθεί στο διάβα του. Αίσθηση προκαλεί η χρήση της ασπίδας για επιθετικούς σκοπούς, κάτι το οποίο θα εφαρμοστεί σε δεκάδες κόμικς χιλιάδες χρόνια αργότερα. Μετά από τέτοια νίλα, οι Πέρσες ανασυντάσσονται, ο Ξέρξης δαγκώνει την (φιδίσια;) γλώσσα του και ρίχνει στη μάχη τους Αθάνατους. Παρένθεση: Οι Αθάνατοι αποτελούσαν το επίλεκτο σώμα πολεμιστών του Πέρση βασιλιά. Στην ταινία μοιάζουν να κλήθηκαν από τον πόλεμο των Τζεντάι ή από τον τελευταίο Σαμουράι... Μαύρα κοστούμια (κιμονό), χρυσές μάσκες (περσική καρακιτσαρία) και άριστη γνώση καράτε είναι λίγα από τα χαρακτηριστικά των Αθανάτων. Καθώς η μάχη μαίνεται, ανακαλύπτουμε ότι κάτω από τις μάσκες κρύβονται φάτσες βγαλμένες από τα βιβλία του Χάρρυ Πότερ...
Το προσπερνάμε, αλλά ο σκηνοθέτης βγάζει κι άλλους λαγούς απ' το καπέλο του! Μετά και την παταγώδη αποτυχία των Αθανάτων, επιστρατεύεται μια πληθώρα υπαρκτών και φανταστικών πλασμάτων για να γονατίσει τους χαλύβδινους Λακεδαιμονίους. Ρινόκεροι και ελέφαντες αποτελούν μόνο το κολατσιό των Σπαρτιατών. Ένα τέρας-γίγας (μάλλον Τιτάνας, αφού οι Πέρσες είναι κατ' εξοχήν συνεργάτες των Νεφελίμ -- βλ. funEL) θα προκαλέσει κάποιες μικρές απώλειες στο ελληνικό στρατόπεδο, όμως εν τέλει θα εξοντωθεί από (ποιον άλλον;) τον βασιλιά Λεωνίδα, ο οποίος πάλεψε εναντίον του χωρίς όπλα! Η υπόλοιπη ταινία κυλά κατά τον ίδιο τρόπο μέχρι την προδοσία του Εφιάλτη (Κουασιμόδου). Έως την στιγμή που ο καμπούρης, φαφούτης, οφθαλμολάγνος Εφιάλτης αποκαλύψει το μυστικό πέρασμα στους Πέρσες, εμφανίζονται ως γκεστ στην ταινία ο Τζι Άι Τζο, ο Όρθιος Βούβαλος, τα Γκρέμλινς, ο Γέτι των Ιμαλαΐων και χίλιοι δυο άλλοι καλομούτσουνοι.
Η ταινία τελειώνει με την επική στιγμή του θανάτου του Λεωνίδα και των 300 Σπαρτιατών. Φυσικά, παραλίγο να γίνει και η έκπληξη: Λίγο πριν πεθάνει, ο Λεωνίδας εκτοξεύει το δόρυ του απέναντι στον Ξέρξη και ενώ ο θεατής περιμένει να αλλάξει η Ιστορία, το ακόντιο γλείφει το μάγουλο του Πέρση βασιλιά και καρφώνεται στο θρόνο του...
Εν κατακλείδι, η ταινία μου άρεσε πάρα πολύ, αφού είχα χρόνια να γελάσω έτσι με αμερικάνικη κωμωδία. Ένα παράπονο έχω μόνο: Δεν είδα πουθενά τον Αλαντίν με το ιπτάμενο χαλί του (παρότι ουκ ολίγοι Πέρσες έμοιαζαν στο τζίνι).
Και μια πληροφορία που μας ήρθε ντουγρού από το Χόλλυγουντ: Δυστυχώς, την τελευταία στιγμή ο Σούπερ Μάριο απέρριψε την πρόταση για συνεργασία και έτσι οι φίλοι του θα χάσουν την ευκαιρία να τον χαρούν στην κορυφαία ταινία ιστορικού περιεχομένου που εξήγαγε η μητέρα του πολιτισμού...
Είδος: Κομεντί
Σκηνοθεσία: Σούπερ Γκούφυ
Σενάριο: Στο Χόλλυγουντ είμαστε, μην τα θέλουμε όλα...
Πρωταγωνιστούν: Κάπταιν Αμέρικα, Μπάτμαν, Κουασιμόδος, ΕΤ ο εξωγήινος, ιππότες Τζεντάι
Και τι δεν είχε αυτή η ταινία! Από επικές σφαλιάρες και φανταχτερά κοστούμια μέχρι τέρατα της Έσω Γης! Δεν βρίσκαμε εισιτήριο, παρά μόνο για την μεταμεσονύκτια προβολή, αλλά άξιζε τον κόπο να περιμένουμε, αφού πρώτη φορά έβλεπα κινηματογραφική αίθουσα να δονείται από τα γέλια για δύο ολόκληρες ώρες!
Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς!
Στην αρχή, το κοινό θαύμασε τα κάλλη μιας βασίλισσας και παρ' ολίγον και του βασιλιά Λεωνίδα, όμως ευτυχώς, το επίμαχο σημείο του Σπαρτιάτη καλυπτόταν από το χέρι του. Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τη βασίλισσα (αλήθεια, όνομα δεν είχε;)...
Προσπερνάμε τις σκηνές πάθους μεταξύ του βασιλικού ζεύγους και πάμε στους πέντε εφόρους της Σπάρτης. Οι πέντε έφοροι κατοικούν σε μια απόμακρη βουνοκορφή. Ο Λεωνίδας πρέπει να έχει τις αλτικές ικανότητες του Μελισσανίδη για να τους προσεγγίσει. Με τα χίλια ζόρια, τελικά φτάνει στην έδρα τους για να δει κάτι φάτσες γεμάτες μπιμπίκια μέσα σε ενδύματα Σαολίν να γλείφουν μια πιτσιρίκα (μάντισσα την είπανε). Επισημαίνουμε εδώ ότι οι έφοροι ήταν αιρετοί και δεν έφερναν εμφανισιακά στη μάγισσα Φούρκα...
Και να που μπαίνουν στην σκηνή οι Πέρσες (από κάποιο τσίρκο εισέβαλαν στο Στούντιο, δεν εξηγείται αλλιώς)! Χαλκάδες από δω, χαλκάδες από κει, κάτι δαχτυλίδια σαν πιατέλες και δε συμμαζεύεται. Οι αγγελιαφόροι στη Σπάρτη εξοντώθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες, ο Ξέρξης αποδείχθηκε πολύ ισχυρός. Και τεράστιος σε μέγεθος: Τρία μέτρα άντρας χωρίς το τακούνι! Παρ' όλα αυτά, οι υπόλοιποι Πέρσες ήταν αισθητά κοντύτεροι. Τι στο καλό τον τάιζαν και πήρε τόσο μπόι; Για να μη μιλήσω για το βίτσιο του να δίνει λεφτά και γυναίκες σε όποιον απλώς του γονάτιζε...
Και φτάνουμε στις Θερμοπύλες (Hotgates...) όπου οι Έλληνες ετοιμάζονται για μάχη. Οι 300 Λακεδαιμόνιοι παρατάσσονται. Τι σωματάρες πλάθει η σπαρτιατική αγωγή και ο μέλανας ζωμός, ε;! Δύο τινά μπορούν να συμβαίνουν: Ή ο Λεωνίδας χαπακωνόταν καθημερινά με τεστοστερόνες ή οι αρχαίοι Σπαρτιάτες έπαιζαν στα δάχτυλα το Photoshop... Τι δικέφαλοι, τι τρικέφαλοι, τι πλατάρες ήταν αυτές!!!!! Ούτε πανοπλία δεν καταδέχονταν να φορέσουν (βέβαια, τι να την κάνεις την πανοπλία όταν μπροστά σε τέτοιους ατσάλινους κοιλιακούς ωχριά κι ο ίδιος ο Σβαρτζενέγκερ;)...
Επιτέλους, αφού παρατάχτηκαν οι πολεμιστές, η μάχη ξεκίνησε. Μια στρατιά πάνοπλοι Μήδοι εφορμούν και τρώνε τα μούτρα τους απέναντι σε Σπαρτιάτες made από μπετόν αρμέ. Ο Λεωνίδας (Κάπταιν Αμέρικα) με αεροπλανικές σφαλιάρες ξεκάνει ό,τι βρεθεί στο διάβα του. Αίσθηση προκαλεί η χρήση της ασπίδας για επιθετικούς σκοπούς, κάτι το οποίο θα εφαρμοστεί σε δεκάδες κόμικς χιλιάδες χρόνια αργότερα. Μετά από τέτοια νίλα, οι Πέρσες ανασυντάσσονται, ο Ξέρξης δαγκώνει την (φιδίσια;) γλώσσα του και ρίχνει στη μάχη τους Αθάνατους. Παρένθεση: Οι Αθάνατοι αποτελούσαν το επίλεκτο σώμα πολεμιστών του Πέρση βασιλιά. Στην ταινία μοιάζουν να κλήθηκαν από τον πόλεμο των Τζεντάι ή από τον τελευταίο Σαμουράι... Μαύρα κοστούμια (κιμονό), χρυσές μάσκες (περσική καρακιτσαρία) και άριστη γνώση καράτε είναι λίγα από τα χαρακτηριστικά των Αθανάτων. Καθώς η μάχη μαίνεται, ανακαλύπτουμε ότι κάτω από τις μάσκες κρύβονται φάτσες βγαλμένες από τα βιβλία του Χάρρυ Πότερ...
Το προσπερνάμε, αλλά ο σκηνοθέτης βγάζει κι άλλους λαγούς απ' το καπέλο του! Μετά και την παταγώδη αποτυχία των Αθανάτων, επιστρατεύεται μια πληθώρα υπαρκτών και φανταστικών πλασμάτων για να γονατίσει τους χαλύβδινους Λακεδαιμονίους. Ρινόκεροι και ελέφαντες αποτελούν μόνο το κολατσιό των Σπαρτιατών. Ένα τέρας-γίγας (μάλλον Τιτάνας, αφού οι Πέρσες είναι κατ' εξοχήν συνεργάτες των Νεφελίμ -- βλ. funEL) θα προκαλέσει κάποιες μικρές απώλειες στο ελληνικό στρατόπεδο, όμως εν τέλει θα εξοντωθεί από (ποιον άλλον;) τον βασιλιά Λεωνίδα, ο οποίος πάλεψε εναντίον του χωρίς όπλα! Η υπόλοιπη ταινία κυλά κατά τον ίδιο τρόπο μέχρι την προδοσία του Εφιάλτη (Κουασιμόδου). Έως την στιγμή που ο καμπούρης, φαφούτης, οφθαλμολάγνος Εφιάλτης αποκαλύψει το μυστικό πέρασμα στους Πέρσες, εμφανίζονται ως γκεστ στην ταινία ο Τζι Άι Τζο, ο Όρθιος Βούβαλος, τα Γκρέμλινς, ο Γέτι των Ιμαλαΐων και χίλιοι δυο άλλοι καλομούτσουνοι.
Η ταινία τελειώνει με την επική στιγμή του θανάτου του Λεωνίδα και των 300 Σπαρτιατών. Φυσικά, παραλίγο να γίνει και η έκπληξη: Λίγο πριν πεθάνει, ο Λεωνίδας εκτοξεύει το δόρυ του απέναντι στον Ξέρξη και ενώ ο θεατής περιμένει να αλλάξει η Ιστορία, το ακόντιο γλείφει το μάγουλο του Πέρση βασιλιά και καρφώνεται στο θρόνο του...
Εν κατακλείδι, η ταινία μου άρεσε πάρα πολύ, αφού είχα χρόνια να γελάσω έτσι με αμερικάνικη κωμωδία. Ένα παράπονο έχω μόνο: Δεν είδα πουθενά τον Αλαντίν με το ιπτάμενο χαλί του (παρότι ουκ ολίγοι Πέρσες έμοιαζαν στο τζίνι).
Και μια πληροφορία που μας ήρθε ντουγρού από το Χόλλυγουντ: Δυστυχώς, την τελευταία στιγμή ο Σούπερ Μάριο απέρριψε την πρόταση για συνεργασία και έτσι οι φίλοι του θα χάσουν την ευκαιρία να τον χαρούν στην κορυφαία ταινία ιστορικού περιεχομένου που εξήγαγε η μητέρα του πολιτισμού...
Τετάρτη 14 Μαρτίου 2007
Καλωσόρισμα...
Καλωσήρθατε στο ιστολόγιο του ισοβίτη παραφοιτητή!
Ο παρών διαδικτυακός χώρος αποτελεί μία προέκταση της ιστοσελίδας Παρα... φοιτητικές πινελιές στα αχανή σοκάκια και λεωφόρους του Διαδικτύου. Δημιουργήθηκε με απροσδιόριστους στόχους από έναν δυνάμει Πληροφορικάριο ο οποίος θέλει να μοιραστεί σκέψεις και συναισθήματα με τον έξω κόσμο.
Αν και η Πληροφορική αποτελεί το αντικείμενο των σπουδών μου, μάλλον λίγα θέματα θα δείτε σχετικά μ' αυτήν στους παραπάνω χώρους. Μια πρώτη γεύση σχετικά με το ποινικό καλλιτεχνικό μου μητρώο μπορείτε να πάρετε επισκεπτόμενοι τις Πινελιές.
Ο παρών διαδικτυακός χώρος αποτελεί μία προέκταση της ιστοσελίδας Παρα... φοιτητικές πινελιές στα αχανή σοκάκια και λεωφόρους του Διαδικτύου. Δημιουργήθηκε με απροσδιόριστους στόχους από έναν δυνάμει Πληροφορικάριο ο οποίος θέλει να μοιραστεί σκέψεις και συναισθήματα με τον έξω κόσμο.
Αν και η Πληροφορική αποτελεί το αντικείμενο των σπουδών μου, μάλλον λίγα θέματα θα δείτε σχετικά μ' αυτήν στους παραπάνω χώρους. Μια πρώτη γεύση σχετικά με το ποινικό καλλιτεχνικό μου μητρώο μπορείτε να πάρετε επισκεπτόμενοι τις Πινελιές.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
